การเริ่มต้นชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยขอนแก่น
ก้าวแรก ก้าวแรกที่ก้าวเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัยนั้นรู้สึกว่านี้เราต้องมาอยู่คนเดียวหรอนี้ เพราะว่าไม่เคยอยู่ห่างจากบ้านอันอบอุ่นเกิน 3 วันเลย จึงรู้สึกเหงาๆและไม่รู้ว่าตัวเองจะสามารถอยู่ที่นี้ได้โดยไปกลับบ้านเกิน 1 อาทิตย์หรือป่าว ภาพที่จามได้ติดตาคือภาพที่เห็นแม่ของเรานั้นนั่งรถ ห่างออกไป ห่างออกไปทุกที รู้สึกใจมันหายวาปเลยที่เดียว ว่าแล้วก็เลยน้ำตาไหลเลย และก็เลยคิดว่าตัวเองเด็กน้อยมากมาย นับจากวินาทีนั้นต้องบอกตัวเองว่าโตซะที เพราะนี้คือการจำลองชีวิตที่ต้องออกไปเผชิญเอง คิดเอง ตัดสินใจเอง ใช้จ่ายเอง และรับผิดชอบการกระทำของตนเอง ทั้งในด้านบวกและลบ ดังนั้นจึงเลิกร้องไห้และรีบเดินกลับหอ ในปี 1 นี้เราคิดว่าเพื่อน ๆพี่ๆ น้องเกือบทุกคนส่วนใหญ่ก็ต้องได้เข้ามาอยู่ หอใน ของมหาวิทยาลัย เพราะหอในเป็นหอที่ปลอดภัยเมื่อเรายังไม่รู้จักที่นั้นดี และก็ทามให้เราได้มีเพื่อนคนแรก คือ รูมเมทของเรานั้นเอง

ก้าวที่สอง เป็นก้าวแห่งมิตรภาพคือ การได้เข้าร่วมกลุ่มสัมพันธ์เป็นกิจกรรมที่ทำให้ราได้พบกับเพื่อนใหม่มากมาย จากต่างคณะ ต่างสาขาวิชา ได้เรียนรู้การอยู่ร่วมกัน มีพี่เลี้ยงคอยดูแลเราเป็นอย่างดี สอนให้เราร้องเพลงมหาวิทยาลัย รู้จักรักสถาบันอันทรงเกียรติแห่งนี้ และจากกลุ่มสัมพันธ์นี้เราได้เรียนรู้หลายอย่าง คือ การปรับตัวเข้าหาเพื่อนต่างคณะ ต่างสาขา ที่มีนิสัยแตกต่างกันไป บางคนขี้อาย บางคนก็พูดเก่ง ทำให้ทุกวันที่มีกลุ่มสัมพันธ์จะเป็นวันที่มความสุข และไม่อยากให้จบลงเลย แต่พอได้ผ่านการทดสอบอันแสนทรหดในวันร้องเพลงมหาลัยมันก็จบลงด้วยมิตรภาพ และความสุข

ก้าวที่สาม การพบเพื่อนในสาขาและการเรียนที่แตกต่างกับการเรียนในชั้นมัธยม เพื่อนในสาขาในตอนแรกก็เลือกนั่งเรียนกะคนที่มาจากโรงเรียนเดียวกันก่อนเพราะยังไม่กล้าที่จะคุยกะใคร และการเรียนก็เริ่มด้วยการปูพื้นฐานก่อนยังไม่ยากมาก เหมาะสำหรับการค่อยปรับตัว และในบางวิชาก็จะมีการให้จับกลุ่มทำงานกัน กิจกรรมนี้แหล่ะที่ทำให้เราได้รู้จักเพื่อนในสาขาเกือบทุกคน และก็ได้เพื่อนสนิทมา และกลายเป็นกลุ่มเดียกัน แต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่สนิทกะเพื่อนคนอื่นนะ พอยุกันมา 2 ปี เราก็สนิทกับเพื่อนต่างกลุ่มบ้าง ทำให้เวลาทำงานสาขามีอะไรก็ช่วยกันได้ดี
ก้าวที่สี่ การสอบ อันนี้สิปัญหาใหญ่ เพราะการสอบของมหาวิทยาลัยคือการเขียนบรรยาย มิใช่ข้อสอบกาอีกต่อไป ทำให้เราต้อง อ่านหนังสืออย่างหนัก คิดว่าน่าจะหนักกว่าตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัยด้วยซ้ำ เพราะว่ามีความจำเป็นที่ต้องจำใจคามสำคัญ และนำไปเขียนให้ได้มากที่สุด ต้องมีการฝึกการวิเคราะห์และการเขียนข้อสอบให้ตรงประเด็น เล่นเอาน้องใหม่หลายคนเสียวไปตามๆกัน

สุดท้ายและท้ายสุด

เรามีความภาคภูมิใจที่ได้เข้ามาอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยขอนแก่นแห่งนี้ ได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง รู้จักตัวเอง การปรับตัว การอยู่ด้วยตัวเอง สอนให้เป็นคนมีความรู้ มีคุณภาพ และเป็นบุคลที่ดีของสังคม นำความรู้ที่ได้กลับไปพัฒนาบ้านเกิด ประเทศชาติ และการได้มาเรียนที่นี้ทำให้ได้เจอเพื่อนสนิทที่ไม่ทอดทิ้งกัน และมิตรภาพที่ไม่มีวันจบสิ้น เราขอขอบพระคุณ คณาจารย์ทุกท่าน และ คูณแม่ที่เป็นกำลังใจให้เรามาตลอด